در مبتلايان به
ضايعات نخاعی اغلب عوارض کليوی ثانويه به اختلالات دفع ادرار می باشد.
اختلالاتی شامل :
-
Detruss or motor instability: انقباض
خودبخودی و غيرارادی مثانه در فاز ذخيره ای
-
Detrussor sphincter dysnergia : بويژه
در صدمات C1-T12 سبب عدم هماهنگی بين
مثانه و اسفنگترها در فاز ارادی شده و سبب افزايش فشار داخل مثانه
می شود.
-
Detrussor arephlexia : صدمات
L1 و پايين تر سبب عدم توانايی در تخليه
کامل مثانه می شود.
يک يا ترکيبی از اين
ضايعات سبب عدم توانايی در تخليه کامل ادرار و در نتيجه نياز به
کاتتريزاسيون مثانه شده و نهايتا" بسته به طول مدت و نوع کاتتريزاسيون
مثانه، نحوه مراقبت از کاتتروسيستم دفاعی ميزبان، بيمار در معرض
عفونتهای ادراری قرار می گيرد، که در صورت بروز، علايمی نظير وجود خون
و يا چرک در ادرار، تب و لرز، احساس سوزش ادرار، وجود ناراحتی در قسمت
تحتانی شکم و کمر و لگن، تشديد
spasticity در
اندام تحتانی، بد بو شدن ادرار ديده خواهد شد. برای تشخيص اين عفونتها
ميتوان از روشهای تشخيصی نظير تجزيه و کشت ادرار، اسکن ايزوتوپ کليه
ها با DMSA استفاده کرد. ابتلاء مکرر به
عفونتهای ادراری و عدم درمان و پيشگيری موثر منجر به افزايش خطر تشکيل
سنگهای کليوی، انسداد در مسير ادراری، هيدرونفروز و پيونفروز و نهايتا"
نارسايی کليه می شود. همچنين اين عفونتها به همراه کاتتريزاسيون مزمن
مثانه و مصرف سيگار شانس بروز سرطان مثانه را در اين افراد بيش از
افراد عادی جامعه ميکند.
اقدامات درمانی:
پيشگيری مقدم بر درمان است لذا آموزش بيماران در موارد ذيل بسيار کمک
کننده است:
-
روشهای صحيح
کاتتريزاسيون متناوب مثانه بفواصل هر 6 - 4 ساعت با رعايت شستشوی
دستها، تعويض کاتتر حداقل ماهی يکبار و ...
-
مصرف مايعات در
حد مناسب، مصرف مايعات در حدی باشد که Wash out
کافی مجاری ادراری ايجاد نموده و در هربار کاتترگذاری حدود
500 - 300 سی سی ادرار خارج شود و در عين حال سبب افزايش فشار داخل
مثانه نشود.
-
تشخيص بموقع
عفونتهای ادراری و درمان صحيح با مراجعه به پزشک
-
در صورت بروز بيش
از 2-1 عفونت ادراری در سال ضمن مشاوره ارولوژی بررسی های دقيق
نظير ( سونوگرافی، IVP,KUB.... ) انجام
شود.
-
در مورد
پروفيلاکسی آنتی بيوتيکی مطالعات نشان داده است که با وجود کاهش
موارد باکتريوری بدون علامت، در کاهش حملات UTI
علامتدار موفق نبوده و فقط سوشهای مقاوم ميکروبی را زياد
ميکند.
-
استفاده از
درمانهايی که در بهبود تخليه مثانه نقش دارند نظير:
الف ) داروهائی که
ذخيره مثانه را بهتر می کنند مثل : پروپانتيلين، اکسی بوتينين، دی
سيکلومين، ايمن پرامين، بتابلوکرها، فنيل پروپيلامين
ب ) داروهايی که
Voiding را بهتر می کنند مثل: بتانکول،
پرازوسين، فنوکسی بنزامين، ترازوسين، ديازپام، دانترولون، باکلوفن
ج )
implantable functional electrical stimulator:
که بهبود در تخليه مثانه و دستگاه گوارش ايجاد می کند.
