اقدامات ضروری توسط پرسنل پزشکی اورژانس که ارزیابی های اولیه و بی حرکت سازی بیمار را برا ی جابجایی انجام می دهند ، آغاز می گردد. مراقبتهای فوری پزشکی طی 8 ساعت اولیه بعد ازآسیب برای بهبودی بیمار بسیارحیاتی هستند . امروزه دانش ما در مورد حرکت دادن و طرزجابجا نمودن بیماران مبتلا به صدمات نخاعی خیلی بیشتر شده است . اما استفاده از روشهای غلط در این مرحله می تواند وضعیت ضایعات مجروحین را به طور قابل ملاحظه ای بدتر کند.

به هنگام بروز ضایعه نخاعی و یک دوره زمانی بعد از آن ، عکس العمل های طناب نخاعی به دلیل تورم مختل می گردد . درمان با داروهای استروئیدی آغاز می گردد ، این موضوع می تواند در صحنه حادثه توسط پزشک آمبولانس یا تکنسین های آموزش دیده انجام شود . این داروها میزان التهابات محل ضایعه را کاهش داده و از آسیب بیشتر غشاهای سلولی که می توانند باعث مرگ سلولهای عصبی شوند ، جلوگیری می کند . موضوع پیشگیری از آسیب سلولهای عصبی و جلوگیری ازمرگ آنها بسیار مهم است .

ضایعه نخاعی در هر مصدومی منحصر به فرد است . برخی از بیماران برای تثبیت نخاع ، اصلاح جابجایی مهره ها یا برداشتن بافت هایی که باعث فشار بر روی نخاع یا عصب می شوند ، نیاز به جراحی دارند . معمولا" تثبیت نخاع کمک می کند که از آسیب بیشتر نخاع جلوگیری گردد . برخی بیماران ممکن است تحت کشش قرار داده شوند و به ستون فقرات اجازه می دهند که بطور طبیعی بهبود یابد . سیر درمانی که بعد ازآسیب که طی می شود ، نیز منحصر به هر ضایعه متفاوت است .

هنگامی که ضایعه نخاعی به دلیل ضربه ( تروما ) ایجاد می شود ، بدن درحالتی قرار می گیرد که به " شوک نخاعی " معروف است . در حالی که شوک نخاعی چند دقیقه بعد از آسیب شروع می شود ، اما چندین ساعت طول می کشد تا اثرات کامل آن بروز پیدا کند . در طول شوک نخاعی دستگاه عصبی قادر به انتقال پیامها نخواهد بود ، اما به محض فروکش کردن شوک نخاعی بعضی از آنها ممکن است بازگشت کنند . شوک نخاعی تقریبا" 4 تا 6 هفته بعد از آسیب طول می کشد . در برخی موارد نادر شوک نخاعی ممکن است حتی بیشتر از چند ماه ادامه پیدا کند . افت علائم عصبی بر روی حرکت و حس افراد و نحوه عملکرد دستگاههای بدن تاثیر خواهد گذاشت . اغلب افراد حس و حرکت خود را در پائین سطح ضایعه نخاعی از دست می دهند که بعد از آسیب بطور کامل ظاهر می شود. این موضوع ممکن است مانع از تشخیص میزان واقعی آسیب دیدگی گردد . معمولا" بیش تر از چند هفته اول برخی از دستگاههای بدن با اثرات ضایعه خود را تطبیق داده و عملکرد آنها بهبود می یابد . بنابراین در طول این مدت و در مراحل اولیه هر ضایعه جدیدی ، بعید است که بتوان پیش بینی دقیقی از بهبودی یا فلج دائمی داشته باشیم .

بسته به شرایط ، زمانی که جراحی ضرورت داشته باشد ، ممکن است طی 8 ساعت بعد از آسیب انجام شود . معمولا"، جراحی وقتی مورد توجه قرار می گیرد که طنا ب نخاعی تحت فشار قرار داشته باشد و یا تثبیت ستون فقرات لازم باشد . در هر حال جراحان روشی را انتخاب می کنند که بیشترین سود را برای بیمار داشته باشد .

ساختار بافت ها و استخوان ها ممکن است در اثر فشار ضایعه دچار ناهماهنگی شده و در اثر فشردگی نخاع جابجایی دیسک یا خونریزی به وجود آید . یک مهره جابجا شده ممکن است نیازمند تهیه ابزارهای دقیق و پیوند آنها با استخوان ، جهت حمایت آن باشد .

 
ابزار های مخصوص برای نخاع و پیوند آنها با استخوان می تواند برای تثبیت دائمی نخاع در ستون فقرات مورد استفاده قرار گیرد .با این روش مفاصل و میزان استحکام سطوح در جایی که عضو نخاع آسیب دیده یا برداشته شده ( مانند فتق دیسک ) اصلاح می شوند .

تهیه ابزارهای دقیق با استفاده از سخت افزارهایی مانند میله ، سیم و پیچ و با اهداف پزشکی طراحی می گردد. استفاده از ابزارها و پیوند آنها با استخوان برای اتصال دائمی دو یا چند مهره بکار می رود .

جراحی تنها راه ترمیم شکستگی استخوان های ناحیه گردن و پشت نیست و یک رویکرد محافظه کارانه تر و محتاطانه تر این است که در جایی که ضرورت ایجاب می کند اجازه دهیم استخوان ها به طور طبیعی و با کمک کشش (halo traction ) بهبود پیدا کند . این رویکرد ممکن است به مفهوم استراحت مطلق به مدت بیش از 2 ماه در بستر باشد .

پس از اینکه کار تثبیت بیمار انجام شد ، مراقبت و درمان بیمار بر روی مراقبت های حمایتی و توانبخشی متمرکز می گردد . اعضای خانواده ، پرستاران یا مراقبینی که آموزشهای ویژه دیده اند ، مراقبتهای حمایتی را انجام دهند . این مراقبت ها می تواند شامل کمک به استحمام بیمار ، لباس پوشیدن ، تغییر وضعیت بدن برای جلوگیری از زخم بستر و کمکهای دیگر با شد .

توانبخشی اغلب شامل فیزیوتراپی ، کار درمانی و مشاوره برای حمایت های عاطفی است . هر برنامه به منظور رفع نیازهای منحصر به فرد هر بیمار طراحی می گردد .

این خدمات ممکن است ابتدا در حالیکه بیمار در بیمارستان بستری شده یا در واحد تخصصی آسیبهای نخاعی بسر می برد ، ارائه گردد . پس از بستری شدن بیمار ، برخی از آنها مجازند از مرکز توانبخشی استفاده نمایند . برخی دیگر می توانند توانبخشی را بصورت سرپایی یا در خانه ادامه دهند .

برنامه های فیزیوتراپی ( PT ) می توانند بازسازی قوای عضلانی ، انعطاف پذیری ، بهبود وضعیت حرکت ، هماهنگی و حفظ عملکرد های بدن را ازطریق ورزش ، ماساژ ، آب درمانی تسهیل نمایند یکسری روشهای درمانی نیز به تسکین درد کمک می کنند .

آموزش گام برداری می تواند به مشکل راه رفتن بیماران کمک کند و طی آن به بیمار نحوه استفاده از وسایل کمکی ( مانند واکر ، عصا یا چوبهای زیر بغلی و غیره ) آموزش داده می شود . فیزیوتراپی به بیمار کمک می کند تا از بروز عوارض جراحی یا بیماری پیشگیری نماید .

در کار درمانی ( OT) نحوه مواجه با زندگی روزمره به بیمار آموزش داده می شود . کار درمانی از طریق کمک به بیمار جهت انجام کارهای روزمره ای مانند لباس پوشیدن ، استحمام ، آماده سازی غذا ، رفتن به دستشویی و سایر فعالیتهای زندگی به استقلال فرد کمک می کند .

ممکن است برای برخی از بیماران گفتار وزبان درمانی در نظر گرفته شود . این مهارت ها به محل کار بیماربسط داده می شود و تا توانایی کامل بیمار به او کمک می کند . این کار می تواند شامل آموزش نحوه استفاده از ماهیچه های مختلف برای تکمیل کارهایی مانند نوشتن باشد .

گاهی اوقات حمایت بیشتر خانواده و دوستان لازم است تا آنها بتوانند با آسیب نخاعی مواجه شوند . بسیاری ا زانواع مشاوره ازجمله روان پزشکی ، روانشناسی وگروه درمانی ممکن است ضرورت پیدا کنند .

 

****