معلولين جسمی انتظار دارند که دیگران با آنها رفتاری عادی و طبيعی داشته باشند .معمولا همه می خواهند به معلولين و آنها که به هر علتی از توانایی جسمی کاملی برخوردار نيستند کمک و مساعدتی کنند . اما کمترکسی است که بداند یاری خود را چگونه عرضه کند تا به حال آنها واقعا مفيد باشد.

مقاله ای که پيش رو دارید تلاشی است برای پاسخگویی به برخی پرسشها در این زمينه :

کمک و یاری رساندن به همنوع فضيلتی است بزرگ ،اما این کمک باید به حال کمک گيرنده مفيد باشد و موجب ناراحتی او نشود . بی گفت و گو کسانی که با انگيزه خود نمایی،ارضای حس خود بزرگ بينی و فخر فروشی به دیگران کمک می کنند،راه خطا می روند . کمک کردن به این افراد به معنی از ميان برداشتن همه موانع و مشکلات آنها نيست . بلکه کمک به انجام کاری است که این افراد به تنهایی از عهده آن بر نمی آیند . کمک دهنده باید همواره کمک گيرنده را در تصميم گيری برای پذیرش کمک آزاد بگذارد و کمک خود را به او تحميل

نکند . برخی کسانی که از آسيب دیدگی و یا نارسایی غير آشکار رنج می برد– مانند کسانی که ضعف بينایی دارند ،خوب نمی شنوند،لکنت زبان دارند و به صرع یا بيماریهای مزمن مبتلا هستند – معمولا تمایلی ندارند که همگان از بيماریشان آگاه شوند و از این رو به شيوه های مختلف به کتمان مشکلات خود می پردازند. حتی در مواردی برخی از آنها وانمود می کنند که به خوبی می بينند،از قدرت

شنوایی کامل برخوردارند ودر بيان مطالب مشکلی ندارند.البته این گونه اشخاص برای چنين رفتاری،بهای سنگينی می پردازند ،چرا که پيوسته در فضایی آکنده ازترس دایمی و دلمشغولی و نگران از آشکار شدن نقص عضو یا بيماری خود زندگی می کنند. برخی از آنان در حد امکان از معاشرت با افراد دیگر خودداری می کنند وبه همين دليل در معرض خطرات روانی ناشی از گوشه نشينی قرار می گيرند.

تفاوت زیادی بين معلولان جسمی مادرزاد و معلولان ناشی از حادثه یا بيماری وجود دارد .برای نمونه موقعيت یک نابينای مادرزاد نامساعدتر از موقعيت کسی است که در دوران زندگی خود از قدرت بينایی برخوردار بوده و سپس در یک مقطع سنی از آن محروم شده است.نابينای مادرزاد فاقد تصورات واقعی مربوط به دید است.به بيان دیگر،او باید به درک ودریافت شخصی از رنگ ها ، اشکال، موادوهمه عناصر موجود درخارج از ذهن بپردازد ودیگرحواس خود را با شدت وحدت بيشتری گسترش دهد وبه کار گيرد.در چنين شرایطی است که او می تواند قدرت شنوایی وحس لامسه دقيق تر و حساس تر به دست آورد.

تعدادی از معلولين جسمی دارای استقلال قابل توجهی هستند،یابه مرور زمان آن را به دست آورده اند. آنها از این که به دیگران کمتر وابسته اند،راضی اند.بنابراین کمتر حاضر می شوند کمک دیگران را قبول کنند،مگرآنکه خود از آنها کمک خواسته باشند.در غير این صورت احساس خواهند کرد که دیگران به آنها ترحم کرده، یا آنها را پایين تر از ارزش واقعيشان به حساب آورده اند.

بهتر است شکل کمک ومساعدت به گونه ای باشد که بتواند به نوبه خود آن را بپذیرد،یا رد کند. برای نمونه می توان گفت:

"آیا کاری از دست من ساخته است؟"

یا:

"آیا شما به تنهایی از عهده این کار بر می آیيد؟"

و...

همچنين باید درنظر داشت که هيچ فرد معلولی کمک آشکار را- کمکی که درمعرض دید عده زیادی صورت بگيرد- با رغبت نمی پذیرند. یک

فرد معلول دوست ندارد توجه تمام مسافران یک اتوبوس، یا مشتریان یک رستوران را به سوی خود جلب کند. اما واقعيت این است که به

رغم تمایل واقعی وی، او درنهایت، حس کنجکاوی دیگران راتحریک می کند.

همه افراد این گروه انتظار دارندکه دیگران رفتار عادی وطبيعی با آنها داشته باشند .اما چنين رفتاری  از طرف بسياری از افراد عادی مشکل است. .مردم معمولا در برخورد با ایشان از خود تاثر زیادی نشان می دهند .عده ای از آنها سخنانی حاکی از ترحم و دلسوزی بر زبان می آورند عده ای دیگر به عمد حتی یک کلمه هم حرف نمی زنند . برخی نيز گویی با کودکان رفتار می کنند و بر خلاف ميل شان اصرار فراوانی در کمک رسانی به او می کنند . در حالی که برقراری رابطه اصولی و منطقی با بيشتر معلولان جسمی ،نه تنها عملی ،بلکه بسيار ساده است .

پيش از هر چيز باید کاملا طبيعی به صورت مستقيم با آنها طرف صحبت شد و به عنوان همنشينانی با ارزش برابر به آنها توجه کرد. از

نصيحت و دلسوزی کردن بی مورد جدا پرهيز کرد . چرا که او به اندازه کافی از محدودیتها و امکانات خود آگاه است . اغلب مردم کارایی

معلولان را پایين تر از حد واقعی آنها تصور می کنند و می خواهند او را از هر گونه کار و فعاليتی معاف سازند . در حالی که بسياری از آنها به راحتی می توانند گليم خود را از آب بيرون بکشند و از این که بدون کمک دیگران کارهای خود را انجام می دهند راضی و خشنود نيز هستند. آنها حق دارند مانند افراد سالم از موفقيت خود احساس غرور و شادی کنند .فراهم ساختن امکانات شرکت واقعی در زندگی اجتماعی برای معلولان جسمی ،دلگرمی ،اعتماد به نفس و نشاط می آفرینند . به ویژه زمانی که احساس کنند مزاحم هيچ کس نيستند . به این ترتيب اگر دربين اطرافيان شما فردی معلول وجود دارد می توانيد او را به خانه خود دعوت کنيد یا با او به گردش بروید به تماشای مسابقه ورزشی بنشينيد ویا به یک نمایش هنری بروید . یک مکالمه تلفنی و سلام عليک گرم وصميمانه شما می تواند او را خوشحال کند و به وی کمک کند تا در یابد تفاوتی با دیگران ندارد و انسانی است با نقص عضوی معين که تنها در انجام بعضی کارها مختصری از دیگران نا توان تر است.او همچنين می تواند اطمينان یابد که در جامعه و در بين دوستان خوب و صميميش ،سعادت و نيکبختی انتظارش می کشد .

یقينا مي توان از دیدن فرد معلولی که خود به تنهایی کارهایش را انجام می دهد و شهامت گفتن آن را نيز دارد خوشحال شد . زیرا آنچه توسط وی انجام می شود ، مایه دلگرمی و اميدواری خود اوست .باید درک و شناخت خود را ، از چگونگی برخورد با افراد معلول از جمله موضع گيری در برابر واکنش خشم آلود و زود رنجی آنها ،افزایش دهيم .

.باید توجه داشت که افراد سالم نيز هميشه به گونه ای منطقی و معقول ،واکنش نشان نمی دهند .اگر یک بار پيشنهاد کمک شما رد شد

نرنجيد و به دل نگيرید .هنگامی که موقعيت مناسب تری پيش آمد با لحن و بيانی مناسب تر پيشنهاد کمک و مساعدت کنيد.

بنی آدم اعضای یکدیگرند که در آفرینش ز یک گوهرند

****