" اين مقاله توسط مرکز آمار آسيب های نخاعی بيرمنگهام واقع در ايالت آلباما منتشر شده است".
ميزان وقوع
تخمين زده می شود که ميزان وقوع آسيب های نخاعی در ايالات متحده ،غير از افرادی که در صحنه تصادف فوت می کنند، تقريبا" 40 مورد به ازای هر ميليون نفراست و در هر سال، قريب به 12000 مورد ضایعه نخاعی جديد اتفاق می افتد. اماباتوجه به اینکه از سال 1970 به بعد، هيچ مطالعه کلی در مورد ميزان وقوع آسيب های نخاعی انجام نشده است، تغییرات مربوط به ميزان وقوع طی سالهای اخير نامشخص است.
ميزان شيوع
تخمين زده شده است که تعداد افرادی که در ايالات متحده ،طی سال 2007 مبتلا به ضايعه نخاعی شده و زنده هستند، تقريبا" 702 255بوده و هم اکنون دامنه آن بین 080 227 تا 300938 نفر متغير است. توجه : آمارهای مربوط به ميزان وقوع و ميزان شيوع آسیبهای نخاعی، بر اساس چندين مطالعه برآورد شده اند.آمارو ارقام درج شده دراین مقاله، از پايگاه اطلاعات ملی ضايعات نخاعی گرفته شده اند.
"پايگاه اطلاعات ملی ضايعات نخاعی "از سال 1973 تشکيل شده و اطلاعات مربوط به موارد جديدآسیب نخاعی را ،که در واقع 13درصد جامعه نخاعی ايالات متحده را تشکيل می دهند ،ثبت می کند. از شروع تشکيل اين پايگاه 26 مرکز مراقبت آسیبهای نخاعی که ازنظرمالی تحت حمايت ایالتی قرار دارند، اطلاعات خود را به این پايگاه اطلاعاتی ارائه داده اند. بطوری که تااکتبر سال 2007، پايگاه مذکور اطلاعات مربوط به 25415 نفر از افرادی را که متحمل عوارض حاصل از ضايعات نخاعی شده اند را ثبت کرده است. تمامی ارقام آماری که در اين مقاله ارائه شده، از پايگاه اطلاعاتی مذکور ويا از مطالعات مشترکی که مراکز نمونه بعمل آورده اند، اتخاذ گرديده است. جزئيات مباحث ، موضوعات مطرح شده در اين مقاله را می توانيد در نشريات خاص مراکز توانبخشی و طب فيزيکی که از نوامبر 1999 تا نوامبر 2004 منتشر شده اند، پيدا کنيد.
سن ضايعه
بطور کلی آسيب های نخاعی نزد افراد جوان ديده می شوند. از سال 1973 تاسال 1979، متوسط سن افرادهنگام ضايعه 7/28 سال بوده و آسيب ها بيشتر بين سنين 16 تا 30 سالگی اتفاق افتاده اند. از اواسط دهه 1970، ميانگين سنی مردم ايالات متحده تقريبا" 8 سال افزايش يافته است. همچنين متوسط سن ضايعه دیدگان نخاعی نيز از آنموقع تاکنون مرتب افزايش يافته است. از سال 2005 تاکنون، متوسط سن آسیب دیدگان 5/39سال است. تا قبل از سال 1980، درصد افراد ضايعه ديده اي که بالاتر از 60 سال داشته اند، معادل 7/4 بوده که در سال 2000 مقدار آن به 5/11 درصد افزايش يافته است. اعمال تغييرات در روشهای ارجاع به مراکز مراقبت آسيبهاي نخاعي ، موقعيت مراکز الگو، ميزان بقای افراد پيرتر در صحنه تصادف و يا ميزان وقوع ضايعاتي که با سن ارتباطی ندارند، از دلايل احتمالی درمورد افزايش سن آسيب ديدگان مي باشد.
جنسيت
طبق گزارش پايگاه ملی اطلاعات از سال 2000به بعد مردان ،8/77 درصد آسيب ديدگان نخاعی را تشكيل مي دهند. بر اساس سوابق موجود در پايگاه مذكور، ميزان آسيبهاي نخاعی نزد مردان ، گرايش مختصری به سمت افزايش داشته است. پيش از سال 1980، 8/81 درصد آسيب های نخاعی جديد در ميان مردان اتفاق افتاده است.
نژاد
بيشتر مواقع در آمارهای اطلاعاتی مشاهده شده كه ميزان آسيبهاي نخاعي برحسب نژاد ،سير قابل توجهی داشته اند. بطوري كه بين سالهای 1973 تا 1979، در ميان آسيب ديدگان 8/76 درصد سفيد پوست ،2/14 درصد آمريکائی- آفريقائی، 5/11درصد اسپانيائی و 3 درصد نيز از نژاد های قومی بوده اند. تاکنون مشخص نشده است که آيا تغيير در روشهای ارجاع به مراکز مراقبت آسيبهاي نخاعي ، يا وضعيت مراکز تحت بررسي می توانند برروي روند ميزان وقوع آسيب نخاعي مرتبط با نژاد، تاثير داشته باشند يا خير.
علت شناسی
از سال 2005، به بعدتصادفات وسائط نقليه 42 درصد از علل آسيب های نخاعی را تشکيل می دهند. بعد از آن، شايعترين علت آسيبهاي نخاعی، سقوط محسوب می شود که بدنبال آن اعمال خشونت بار ( اغلب جراحات حاصل از شليک گلوله ) و فعاليتهای ورزشی تفريحی قرار دارند. به مرور زمان ،تعداد ضايعاتی که بعلت فعاليتهای ورزشی ايجاد شده اند، کاهش يافته است. در حالی که ميزان ضايعات نخاعی حاصل از سقوط افزايش يافته اند.تا پيش از سال 1980اعمال خشونت بار 3/13 درصد ضايعات نخاعی را ايجاد کرده اند و بين سالهای 1990 تا 1999 به بالاترين مقدارخود يعنی 8/24 درصد رسيده و از سال 2005 به بعدکاهش و معادل 3/15 درصد بوده است.

(نمودار علت شناسی آسيب های نخاعی از سال 2005)
سطح نورولوژيکی و ميزان ضايعه
آن قسمت ازطناب نخاعی افراد تتراپلژی كه در يکی از هشت مهره گردنی قرارگرفته، آسيب ديدگي پيدا كرده است. افراد پاراپلژی نيز در يکی از نواحی سينه، کمر يا خاجی طناب نخاعی مبتلا به آسيب هستند. بعد از سال 2000 ،رايجترين دسته بندی افراد نخاعی ،به لحاظ نوع ضايعه نورولوژيکی كه بر اساس گزارش مرکز اطلاعات و آمار درخصوص بيماران ترخيص شده اعلام گرديده ، عبارت است از :تتراپلژی ناقص ( 1/34 درصد ) ، بعد از آن پاراپلژی کامل ( 23درصد )، تتراپلژی کامل ( 3/18 درصد ) و پاراپلژی کامل ( 5/18 درصد ) می باشد. کمتر از يک درصد افراد از نظر نورولوژيکی بهبودی را بعد از ترخيص از بيمارستان تجربه می کنند. با گذشت زمان، درصد بيماران مبتلا به تتراپلژی ناقص ،قدری افزايش يافته است .در حاليکه تعداد افراد مبتلا به آسيب پاراپلژی کامل و تتراپلژی کامل مختصری کاهش داشته است.
وضعيت شغلی
گزارش شده که بيش از نيمی از افراد نخاعی ( 4/57 درصد ) که در يكي ازمراكز تحت نظر بوده اند، در زمان آسيب خود شاغل بوده اند. خوش بيني درمورد اشتغال بعد از آسيب نخاعی، در بين افراد پاراپلژی بهتر از افراد تتراپلژی است. ده سال بعد از آسيب نخاعی، 4/32 درصد اشخاص پاراپلژی شاغل شده اند، در حاليکه اين درصددرموردافراد تتراپلژی 2/24 بوده است.
وضعيت مسکن
درحال حاضر 9/87 درصد از افراد مبتلا به آسيب نخاعی بدنبال ترخيص از سيستم مراقبتی ، به منازل شخصی خود يعنی مسکن های قبلی ( در بيشتر موارد منازلی که قبل از آسيب در آن زندگی می کرده اند) باز می گردند. تنها 6/5 درصد، به آسايشگاهها انتقال می يابند. بقيه آنان به بيمارستانها، اماکن زندگی گروهی يا مقاصدديگر منتقل می گردند.
وضعيت زناشوئی
با توجه به جوان بودن اکثر اشخاص مبتلا به ضايعه نخاعی، جای تعجب نيست که بيشتر آنان ( يعنی 5/52 درصد ) در موقع آسيب مجرد بوده اند. احتمال متا هل ماندن افرادنخاعي بعدازآسيب ، در مقايسه با افراد سالم تا اندازه ای کمتر است. احتمال ازدواج بعد از ضايعه نخاعی نيز کاهش پيدا می کند.
طول مدت اقامت
بطور کلی، ميانگين روزهای بستری در واحد مراقبت های ويژه برای افرادی كه بلافاصله بعد از ضايعه بستري ودر سيستم اصلاعاتي ثبت شده اند، از 25 روز طی سال 1974 تا 15 روز در طول سال 2005 سير نزولی پيدا کرده است.مشابه اين سير نزولی، در مورد روزهای بستری در واحد توانبخشی ( از 115 تا 36 روز ) نيز ملاحظه شده است. بطور کلی متوسط روزهای بستری (طول مدت مراقبت های ويژه و توانبخشی ) برای افرادی که دارای ضايعات نورولوژيکی کامل هستند، بيشتر است.
هزينه های زندگی
متوسط هزينه های سالانه مربوط به زندگی روزمره و مراقبت های بهداشتی و برآورد هزينه های زندگی که بطور مستقيم تحت تاثير ضايعه نخاعی قرار دارند، بر حسب وخامت ضايعه خيلی متغير هستند. بطور کلی وضعيت آموزش، شدت ضايعه و سوابق شغلی بيمار قبل از آسيب بر روی هزينه ها تاثير گذارند.ارقام مذکور، همه هزينه های مستقيم مانند: از دست دادن دستمزدها، مزايای جنبی و بهره وری را(که ميانگين آن در سپتامبر 2007، در هر سال 62270 دلار اعلام شده ) شامل نمی شوند.
اميد به زندگی، ميانگين سالهايی است که هر فرد انتظار دارد زنده بماند. اميد به زندگی نزد افراد نخاعی در حال افزايش است ،ولی هنوز هم تا حدی پائين تر از اميد به زندگی افراد غير سالم است. ميزان مرگ و مير طی سال اول بعد از ضايعه نخاعی بطور قابل ملاحظه ای بيشتر از سالهای بعدی است. مخصوصا" نزد افرادی که آسيب ديدگی شديدتری دارند.
علت مرگ
در سالهای گذشته، يکی از علل مهم مرگ افراد نخاعی، نارسايی کليه بود. ولی امروزه، پيشرفت های چشمگيری که در زمينه اورولوژی حاصل شده، سبب گرديده که تغييرات قابل توجهی در علل مرگ افراد نخاعی بوجود آيد. افرادی که نام آنها، از اوايل سال 1973 در پايگاه اطلاعات ملی آسيب های نخاعی ثبت شده است، بمدت 34 سال بعد از آسيب تحت مطالعه قرارگرفته اند.
مهمترين عللی که بيشترين تاثير را طي مدت مذكور بر روی کاهش اميد به زندگی اين افراد داشته اند، عبارت از پنومونی، آمبولی ريوی و عفونت خون (Septicemia ) بوده اند.
برنامه سيستم الگوی آسيب های نخاعی از اوايل دهه 1970 پايه ريزی شده است. در حال حاضر 14 مركز و 3 شاخه فرعی که بوسيله موسسه ملی تحقيقات توانبخشی و ناتوانی و بخش آموزش دفتر خدمات توانبخشی و آموزشهای خاص تحت حمايت مالی قرار دارند، وجود دارند.

مطالب خلاصه از دانشگاه آلباما كه در  در سايت شبکه اطلاعات ضايعات نخاعی بيرمنگهام درج شده است:

·         هر ساله تقريبا" 000/10 مورد آسيب نخاعی جديد درایالات متحده اتفاق می افتد.  

·         نزديک به 000/200 نفر مبتلا به آسيب نخاعی در ايالات متحده وجود دارد.

·     بطورکلی ضايعات نخاعی، در جوانان به وجود می آيد.به نحوی که 55درصداز آسيبهای نخاعی در رده سنی بين 16 تا 30 سال اتفاق می افتند.

·         در حدود بيش از نيمی ازمبتلايان به ضايعه نخاعی يعنی 5/53 درصد در زمان آسيب مجرد هستند.

·         ازنظرجنسيت، مبتلايان به آسيبهای نخاعی ،به نسبت 4 مرد به يک زن هستند.

·     طبق آمارهای مربوط به بعد از سال 1990 ، تصادفات رانندگی، بزرگترين علت آسيب های نخاعی به میزان 37درصدهستند و پس از آن نزاع ( اصولا" بر اثر اصابت گلوله)، سقوط و فعاليتهای تفريحی ورزشی نقش داشته اند.

·         3/91 درصد افراد نخاعی، پس از ترخيص از بيمارستان و مراکز درمانی، در منزل شخصی خود زندگی می کنند.

·     بسته به شدت آسیب، هزينه های درمان و مخارج زندگی يک بيمار نخاعی در سال اول حدودا" بين 000/162 تا 000/550 دلار و برای سالهای بعد بين 000/11 تا 000/100 دلار متغير باشد.

 

*****

 

منبع: مقاله: " نگاهی کوتاه بر آمارو اطلاعات آسيب های نخاعی در ايالات متحده " – مترجم:مهندس عباس کاشي(ohealth2007@yahoo.com) - انتشار : مركز ضايعات نخاعي جانبازان – آبان ماه 1387 – برگرفته از سایت:

The University of Alabama at Birmingham -January 2008 Spanish pdf version- Spinal Cord Injury Facts & Figures at a Glance 2008