|
افزایش سن و ناتوانی
امروزه بحث های زیادی در مورد تاثیر
متقابل ناتوانی و افزایش سن در جریان است. پنت لند
( Pentland) کسی بود که در
سال 2002 عبارت "خطر مضاعف " و یا " محرومیت مضاعف " را برای
توصیف نحوه پیر شدن زود هنگام افراد مبتلا به ناتوانی ابداع
کرد .
از طرف دیگر
، افزایش سن اصطلاحا" به عنوان یک " تراز کننده " نامیده شده
است ، به این مفهوم که افراد دارای ناتوانی می آموزند که به چه
نحو می توانند خود را با تغییرات عمده جسمی تطبیق دهند ، در
حالی که این موضوع در مورد افراد فاقد ناتوانی صدق نمی کند و
از این رو ممکن است به هنگام مواجه با زوال جسمی و تغییرات
کارکردی حاصل از افزایش سن دچار چالش
های بیشتری شوند.
در مقابل ،
استراتژی های مقابله ای بعد از یک دوره زندگی با ناتوانی ممکن
است گسترش پیدا کنند ، به طوری که نیازهای فزاینده ی حاصل از
افزایش سن ، تعادل را به سمت زوال بیشتر کارکرد بدن سوق می دهد
( Trieschmann) .همچنین محققان اعتقاد دارند که تاثیرات افزایش
سن بر روی بدن در بین کسانی که دچار ضایعات نخاعی هستند ، شتاب
بیشتری دارد .
خطرات بهداشتی حاصل از افزایش سن در افراد نخاعی
به طور کلی
علل اصلی مرگ و میر در افراد نخاعی به ترتیب عبارتند از :
مشکلات تنفسی ، بیماری های دستگاه ادراری و بیماری های قلبی .
( در مقایسه ی جامعه افراد نخاعی با عموم مردم ، شایع ترین
عوامل مرگ شامل بیماری های قلبی ، و به دنبال آن سرطان و سکته
مغزی است ) . میزان وقوع عوارض زیر نزد جامعه افراد نخاعی
بالاتر است (Weaver و LaVela) :
■ فشار خون بالا
■ اختلالات کلسترول
■ دیابت
■ اضافه وزن / چاقی
■ عفونت ها ، ذات الریه ، عفونت های دستگاه ادراری و عوارض
ناشی از زخمهای فشاری
■ سرطان مثانه
بنابراین مهم است که بر روی مراقبت های پیشگیرانه از عوارض پر
خطر مختص افراد نخاعی تمرکز بیشتری انجام شود .
سالمندی وامید به زندگی
در طول چند
دهه گذشته ، امید به زندگی در بین عموم مردم افزایش قابل توجهی
داشته است. حتی این افزایش در جامعه افراد نخاعی چشمگیرتر است.
در سال 1940 ، متوسط امید به زندگی پس از آسیب نخاعی تنها 18
ماه بود . بر اساس برآوردی که در سال 1998 انجام شد ، امید به
زندگی در افراد مبتلا به آسیب نخاعی شباهت بیشتری به امید به
زندگی جمعیت عمومی پیدا کرد ، بطوری که : امید به زندگی برای
کسانی که مبتلا به تتراپلژی (کوآدری پلژی) بودند ، 70 درصد
جمعیت عمومی شد ، و این رقم برای افراد مبتلا به پاراپلژی 86
درصد و برای کسانی که بطور قابل توجهی توانایی حفظ حرکت خود را
داشتند ، در حدود 92 درصد بود . این افزایش امید به زندگی نه
تنها به دلیل بهتر شدن وضعیت رسیدگی به جراحات اولیه است ،
بلکه به دلیل بهبود توانایی تشخیص و درمان عوارض ثانویه مثل
عفونت مثانه و عفونت ریه می باشد .
از آنجایی که افراد مبتلا به آسیب های نخاعی دارای زندگی
طولانی تری هستند ، به احتمال زیاد آنها بسیاری از مشکلات
بهداشتی مزمن را که با افزایش سن در بین عموم مردم بوجود می
آیند ، نیز تجربه می کنند . هدف از توجه به افزایش سن افراد
نخاعی همان اهدافی است که برای سایر افراد جامعه در نظر گرفته
می شود ، که بطور کلی شامل موارد زیر هستند :
- به حداقل رساندن اثرات پیری و حفظ سلامت کلی ،
- استقلال
- و رضایت از زندگی .
****
منبع : مقاله
"
شناخت
و کنترل تغییرات جسمی حاصل از افزایش سن در افراد نخاعی" -ترجمه : مهندس عباس کاشی-
ohealth2007@yahoo.com -انتشار : مرکز
ضایعات نخاعی جانبازان - آبان ماه 1390-برگرفته از
http://sci.washington.edu
|
