در سال 2005 ، یک مطالعه مقدماتی بر روی افزایش سن افراد مبتلا به آسیب نخاعی توسط کروز (Krause ) و برادریک Broderick)) انجام شد . در این مطالعه مشخص شد که درواقع انطباق روحی درافراد نخاعی در طول زمان وبا افزایش سن بهبود می یابد . به این صورت که اگرچه ، با افزایش سن افراد مبتلا به آسیب نخاعی ، محدودیتهای جسمی آنها بیشتر می شود ، و دید و بازدید آنها در طول هفته کمتر و رضایت مندی آنان از وضعیت سلامتی خود پائین تر می آید ، اما سلامت روحی روانی آنها نسبت یه افراد نخاعی جوانتر بالا وبالاتر می رود . دلیل این موضوع چیست ؟ در زیر برخی از نظریه های ارائه شده در این خصوص ذکر می گردد :

■ به طور کلی افراد مسن تر نسبت به افراد جوانتر ، از برخی استراتژی های مقابله ای برای کنترل درد و ناتوانی خود بهتر استفاده می کنند .
■ افراد مبتلا به آسیب نخاعی با افزایش سن ، مهارت های مقابله ای خود را در طول تجربه ی طولانی خود با معلولیت گسترش می دهند .
■ به نظر می رسد افراد مسن تر در مورد ناتوانی "پذیرش" بیشتری دارند . این موضوع به این معنا نیست که آنها در بهتر کردن اوضاع تسلیم می شوند ، بلکه انتظارات آنها معقول تر دارند.

بزرگ ترین شاخص کیفیت زندگی در میان افراد مسن تر چیزهایی هستند که ما توقع داریم : خانواده و دوستان ، فعالیت های که از آنها لذت می بریم ، و احساس مفید بودن .

از جمله عوامل دیگری که بر روی سلامت روانی افراد نخاعی همزمان با افزایش سن تاثیر می گذارند ، عبارتند از :

■ سن فرد در زمان آسیب دیدگی . افرادی که در سنین پائین ( مثلا" 16 ، 18 و 20 سالگی ) دچار ضایعه نخاعی می شوند ، در واقع در سراسر طول عمر ، تطابق بسیار خوبی با ناتوانی خود ، دارند . به همین ترتیب ، ایجاد ناتوانی در سنین بالا (65 یا 70 سالگی ) نیز با تطابق بسیار خوبی همراه است . اما به نظر می رسد سخت ترین زمان برای دریافت آسیب نخاعی در حدود 40 سالگی باشد ، یعنی زمانی که فرد به عنوان یک شخص عادی جامعه یعنی غیر ناتوان ، در تلاش برای رشد و تربیت فرزندان ، مبازره با عوامل استرس زا ی مالی ، اوج زندگی کاری ، و غیره بسر می برد .

■ تعداد سالهایی که از زمان جراحت می گذرد . این موضوع معمولا" شاخصی برای تجربیات مقابله ای فرد است ، بنابراین هر چه زمان بیشتری از زمان آسیب دیدگی شما بگذرد ( تا حد بیشتر از 30 سال ) ، معمولا" سازگاری روانی فرد با ضایعه خود بهتر خواهد بود . پس از آن ، سازگاری روانی به سطحی ثابت می رسد .

بزرگترین مشکلات روانی افراد نخاعی مسن تر چه هستند؟

همزمان با کاهش استقلال بدنی ، کسانی که در شبکه حمایت اجتماعی شما قرار دارند ، نیز پیرتر می شوند . در واقع این موضوع بزرگترین مشکلی است که افراد نخاعی مسن تر آن را مطرح می کنند : آنها می گویند بدنشان چالش انگیزتر شده و کنترل آن روزبه روزسخت تر می شود ، اما همزمان دوستان آنها هم که قبلا" می توانستند به آنان کمک کنند نیز پیرتر شده اند .

معمولا" مسائل مالی در مراحل بعدی پیری سخت تر می شود ، مگر آنکه شخص خیلی خوش شانس باشد . اساسا" مشابه همان مشکلاتی که برای افراد عادی مسن تر وجود دارد ، برای افراد مبتلا به آسیب نخاعی نیز مطرح است ، اما فقط پیامدهای آنها شدیدتر هستند . موضوع مالی برای بسیاری از مردم یک مرحله تغییر روانی پیچیده محسوب می شود .

هنگامی که ما از افراد نخاعی مسن تر می خواهیم که نگرانی های خود را توصیف کنند ، آنچه که آنها در این خصوص ذکرمی کنند ، از این قرار هستند :

 عدم اطمینان خاطر از آینده ، و بطورکلی عدم اطمینان خاطر از نظر جسمی و پزشکی ، از جمله نگرانی در مورد پیرتر شدن پزشک فرد و نیاز به جایگزینی مراقب فرد با یک شخص جدید.
 عدم اطمینان در مورد میزان افت جسمی و اینکه این تنزل با چه سرعتی رخ می دهد .
 عدم اطمینان خاطر در مورد هزینه های مرتبط با افت بدنی .
 ترس در مورد از دست دادن استقلال . به طور کلی این موضوع درواقع ریشه ی عمده اضطراب برای افراد مسن تر محسوب می شود . بسیاری از افراد عادی مسن تر چنین اظهار می کنند که: " آنها واقعا" می ترسند که به زوال عقل مبتلا شوند و استقلال خود را از دست بدهند ". در حالی که افراد نخاعی مسن می گویند : " آنها نگران بدتر شدن علایم خود هستند و اینکه قادر نخواهند بود، استقلال عملکردی داشته باشند ."

 درد و خستگی : دو نشانه ای هستند که اغلب در بزرگسالان مسن تر نخاعی بیشتر دیده می شوند ، که می تواند منجر به افسردگی و اضطراب گردد .

 انزوای اجتماعی و تنهایی . این موضوع به آن اندازه که مردم فکر می کنند بزرگ نیست .با توجه به نظر سنجی های انجام شده ، اکثر افراد مسن از نظراجتماعی منزوی نیستند و از انجام گفتگو نا امید نمی باشند . با این وجود ، افراد نخاعی مسن تر بیشتر در معرض خطر انزوای اجتماعی قرار دارند ، چرا که آنها کمتر قادر به خارج شدن از خانه هستند و دوستان آنها نیز مسن تر ومریض تر می شوند و بدین ترتیب آنها نمی توانند با هم دیدار داشته باشند .

نکاتی در مورد حفظ سلامت روانی افراد نخاعی همزمان با افزایش سن :

 ارتباطات اجتماعی خود را قطع نکنید . این موضوع می تواند بسیار چالش برانگیز باشد ، و ممکن است نیاز به تلاش زیادی داشته باشد ، به خصوص هنگامی که مجموعه هم سن و سال شما در حال پیری ، مرگ یا جدا شدن هستند .
 خودتان را از لحاظ جسمی فعال نگه دارید. این موضوع یک شاخص بزرگ برای افسردگی محسوب می شود . البته میزان فعالیت هر کسی به توانایی ها و محدودیت های فردی او بستگی خواهد داشت .
 ورود به جامعه یک راه مهم برای افزایش سلامتی محسوب می شود .
 خودتان را پایبند فعالیت های شاد و لذت بخش نگه دارید . این فعالیت ها را در برنامه ریزیهای زندگی خود قرار دهید ، بدین ترتیب همینطور که سن شما افزایش می یابد ، این فعالیتها متوقف نخواهد شد .
 زمانها و افرادی را که نیاز به کمک آنها دارید ، شناسایی کنید . بطور کلی اجرای این کار برای افراد می تواند کاری بسیار دشوار باشد ، اما مهم این است که چه کسی می تواند از شما حمایت عاطفی کند ، و چه کسی می تواند پشتیانی محسوسی از شما نماید ، و اینکه چگونه می توانید به روشی که احساس قدرت کنید ، تقاضای خود را مطرح کنید .
 

****