وجود ميزان قابل توجهی از
آسيب های ساير ارگانها بهمراه ضايعات نخاعی، ضرورت يک بررسی سيستماتيک و
کامل را در اين بيماران آشکار مي سازد. آسيبهای نخاعی شايع همراه در اين
بيماران عبارتند از : ضايعات موسکولواسکلتال ( 18%) سر (15%) ريه (5/10% )
شکم ( 5/2%) کارديووسکولار ( 5/1%). در سال 1985 کالج جراحان آمريکا اختصار
ABCDE را در برخورد با
اين بيماران مطرح کرد. اولين اقدام در اين بيماران و بطور کلی هر بيمار
ترومائی که وارد اورژانس می گردد برقراری يک راه هوائی مطمئن است.
انتوباسيون نازوتراکئال و بهتر از آن انتوباسيون از راه دهان در صورت امکان
برونكوسكوپي مستقيم بدن جابجايی و دستگاری سر و گردن بيمار روش
انتخابی است. در صورت وجود علائم بالينی شوک در بيمار با مقايسه نبض، درجه
حرارت وضعيت هوشياری و Output
ادراری مي توان شوک نروژنيک را از شوک هموراژيک افتراق
داد. حفظ فشار خون متوسط بالای 90 ميلی متر جيوه برای جلوگيری از ايسکمی و
آسيبهای ثانويه ضرورت دارد. پس از برقراری راه هوائی مطمئن و ثابت کردن
وضعيت هموديناميک بيمار، وضعيت نرولوژيک بيمار ارزيابی می گردد. برای
معاينه کامل و ارزيابی تمامی ارگانهای بيمار
expose کردن تمام بدن بيمار ضرورت دارد. پس از کامل
شدن ارزيابی های اوليه و مشخص شدن وجود ضايعه نخاعی و نوع آن، در بيماران
حائز شرايط بايد پروتکل متيل پردنيزولون اجراء گردد: در
Loading
سي ميلي گرم به ازاء هر کليوگرم وزن بدن در ساعت اول و
بدنبال آن انفوزيون 4/5 ميلی گرم به ازاء هر کيلوگرم وزن بدن در هر ساعت به
مدت 23 ساعت. برای تمامی آسيب های نخاعی در 8 ساعت اول وقوع ضايعه اين
پروتکل بايد اجراء گردد. از موارد کنترانديکاسيون اين پروتکل گذشت بيش از 8
ساعت از زمان ضايعه، وجود آسيب های نفوذی مستقيم به گردن، قفسه سينه و
احشاء شکم است که در اين حالات کورتيکواستروئيد باعث افزايش موربيديتی
خواهد شد.
****
منبع: مقاله: " برخورد با بيماران ضايعه نخاعی در بخش
اورژانس
" – يونس روحاني -خلاصه مقالات دومين كنگره ضايعات نخاعي ايران -6تا 7
اسفند 1381-دانشگاه شاهد-دانشكده پزشكي
