در سال 1991 ميلادی
سازمان بهداشت جهانی ( WHO ) استئوپوروز را
همراه با سرطان، سکته قبلی و سکته مغزی چهار دشمن اصلی بشر ناميد.
در طول اين مدت بسياری
ازمحققين و پژوهشگران بر روی اين مسئله تلاش کردند و حاصل اين تلاشها،
شناخت بهتر و تشخيص زودتر استئوپوروز ميباشد.
روشهای مختلف درمانی بر
روی بيماران مختلف مورد مطالعه قرار گرفتند و اشکال مختلف آن مورد طبقه
بندی قرار گرفت.
با توجه به مسئله مهم بی
حرکتی در بيماران ضايعات نخاعی، بنظر ميرسد مشکل استئوپوروز در اين بيماران
دور از ذهن نمی باشد و لازم است با توجه به فيزيوپاتولوژی آن، انواع بالينی
آن را فرا گرفت و به بررسی و پيشگيری و درمان آن پرداخت.
اصول درمان استئوپوروز
بر دو اصل مهم تکيه دارد:
الف ) درمان غير دارويی
ب ) درمان دارويی
-
درمان غير دارويی
شامل رعايت رژيم غذايی، ورزش، ترک سيگار و پرهيز از مصرف داروهايی است
که موجب کم شدن تراکم استخوان می شود.
-
درمان دارويی :
داروهای عمده عبارتند از استروژن، رالوکسيفن (Raloxifene
) ترکيبات بی فسفوناتها، اسپری کلسی تونين و ويتامين
D .
ارزشيابی تاثير داروها با
اندازه گيری تراکم استخوان قبل و يک يا دو سال بعد از شروع درمان و گاهی
همراه با اندازه گيری مارکرهای جذب استخوان امکان پذير می باشد.
****
منبع: مقاله: "اصول
درمان استئوپوروز در بيماران ضايعات نخاعی" – سيد حميد
رضافرنودي- خلاصه
مقالات دومين كنگره ضايعات نخاعي ايران -6تا 7 اسفند 1381-دانشگاه
شاهد-دانشكده پزشكي
