اختلال عملکرد جنسی
ناشی از ارکسيون ضعيف يا ناکافی از مشکلات شايع بيماران آسيب نخاعی می
باشد و درمان آن بخش مهمی از بازتوانی بيماران را تشکيل می دهد. ميزان
اختلال عملکرد جنسی با سطح آسيب و رفتار جنسی فرد قبل از وقوع آسيب
ارتباط دارد.
ميزان موفقيت روش های
درمانی ناتوانی جنسی بيش از هر چيز متکی بر مشاوره روانی با بيمار و
پذيرش بيمار ( پذيرش بيشتر با عوارض جانبی کمتر و تاثير کافی ) می
باشد. روشهای مختلف دارويی شامل تجويز خوراکی، تزريقی و موضعی داروهای
وازواکتيو، استفاده از وسايل کمکی و در نهايت جراحی می باشد.
داروهای تزريقی نظير
پاپاورين، فنتولامين می تواند سبب پرياپيسم و فيبروز اينتراکورپورال
شوند. مصرف پروستاگلاندين E1
مقرون به صرفه نيست. شکل داروئی داخل پيشابراه نسبت به شکل
داروئی داخل حشفه ای ميزان ارکسيون کمتری ايجاد می کند و بيماران نيز
تمايل کمتری نسبت به مصرف شکل داخل پيشابراه دارند. استفاده از ژل
موضعی پاپاورين و پروستاگلاندين E1
اثرات مشابه فرآورده های تزريقی را داشته است، ولی استفاده از ژل
آسانتر و پذيرش بيشتری را در بردارد.
استفاده از واکيوم با
خطر خونريزی زير جلدی و ايسکمی همراه است. استفاده از پروتزهای پنيس هر
چند در بسياری از بيماران، درمان موثری ميباشد ليکن به دليل عوارض زياد
بيماران و پزشکان معالج تمايلی برای کاربرد اين وسيله ندارند.
سيلدنافيل سيترات،
داروی خوراکی در درمان ناتوانی جنسی در طيف وسيعی از بيماريها از جمله
آسيب نخاعی است. اين دارو مهار کننده انتخابی فسفودی استراز نوع 5 و
افزايش غلظت گوانوزين منوفسفات حلقوی و تشديد اثر نيتريک اکسايد در
corpus cavernosun است. اين دارو باعث شل
شدن عضلات صاف عروق و corpus cavernosum
افزايش جريان خون و تقويت ارکسيون حين تحريک جنسی می شود. در صورت عدم
تحريک جنسی، مقادير توصيه شده سيلدنافيل هيچ تاثيری ندارد. طبق
مطالعات انجام شده 50 ميلی گرم از اين دارو کيفيت ارکسيون و رضايت از
توانائی جنسی را بهبود می بخشد و اثر بخشی آن با علت آسيب نخاعی و سطح
و ميزان آسيب ديدگی و فاصله زمانی از آسيب مرتبط نمی باشد. در حال حاضر
سيلدنافيل داروی خط اول، موثرترين و پرمصرف ترين دارو در درمان ناتوانی
جنسی با حداقل عوارض جانبی است
